LARRARTE - SAGARDO NATURALA

Garai batean, arauak eta ordenantzak sortu ziren, sagardoaren inguruko guztia arautzeko. Gero, krisi garaia etorri zen sagardogintzara, baina 1900. urtetik aurrera, baserriak bertan kontsumitzeko egien hasi ziren.
Komunikazioak garatu ahala, sagardoa merkaturatzen hasi ziren, eta gaur egun, ohizkoa da sagardotegiak jendez gainezka egotea txotx garaian (urtarriletik apirilera), kupeletik zuzenean dastatzen baita.
Azken urteotan, altzairu herdoilezinezko kupelak ezarri dira, eta horrek aukera ematen du txotx garaia luzatzeko.

Upategira eramaten dira, eta han, garbitu, hautatu eta nahastu egiten dira honako proportzioan: mikatza (%30), garratza (%50) eta gozoa (%20); horrela, gozoa ez da nabarmentzen.
Segidan, dolarean txikitzen dira, muztioa ateratzeko, eta hori kupeletan sartzen da, PH, azukre-maila eta taninoak neurtuz.
Gaur egun, metalezko kupelak oso ondo erregulatzen du hotza, eta horrek aukera ematen du muztioa irakiteko prozesua kontrolatzeko.
Sagardogileak nahi duen puntua lortutakoan, botilaratu egiten da sagardoa.

Etiketa jartzen zaio botilari, zein sagardotegik egin duen adierazten duena.
13º C inguruko tenperaturan edan behar da, hautsiz, karbonikoa gal ez dadin.